Column

Je hebt journalisten en journalisten, waarde columnlezer. Soms vragen mensen mij wel eens, wat me bezielt om al die politieke vergaderingen bij te wonen. En te luisteren naar het ene gemeenteraadslid, dat de woorden van een ander raadslid herhaalt, maar dan weer met net weer een andere uitleg.

Toegegeven; het luisteren naar sommige raadsvergaderingen is soms als het kijken naar een pingpongwedstrijd zonder balletje. Maar toch vind ik het heerlijk, om dit werk te doen. Je houdt zo de ontwikkelingen in deze gemeente in de gaten en kunt er over typen. (Schrijven tijdens raadsvergaderingen doe ik al jaren niet meer: zonde van de tijd; eerst schrijf je het met de pen op en daarna moet je het weer uittikken). De inwoners kunnen daarna een oordeel vellen over hetgeen de raadsleden besproken en besloten hebben. En er al dan niet met die politici over spreken, als ze hen tegenkomen in de supermarkt of bij verjaardagen.

Ook al duren de vergaderingen soms lang en ben ik iedere week meerdere avonden van huis; toch geniet ik er van. En ik mag me gelukkig prijzen, dat ik geen journalist ben, die verslag legt van allerlei VIP's. Zo bezocht prinses Beatrix zaterdag 14 oktober de Googermolen, om deze 300 jaar oude molen weer in gebruik te nemen. Het is een handeling, die tien seconden duurde, maar mij de hele ochtend kostte.

Dat is natuurlijk niet de schuld van prinses Beatrix, maar het komt wel door alle maatregelen er omheen. Als eerste moest ik 'geaccrediteerd' worden, om bij dit moment aanwezig te zijn. Op de zaterdag diende ik me uiterlijk om 10:15 uur te melden, anders zou ik te laat zijn. Plichtsgetrouw was ik er dus al vóór 10:00 uur. De briefing voor de pers duurde zo'n 20 seconden, waarin ons werd verteld, waar we moesten staan als de prinses bij de molen was. Ze arriveerde om 11:00 uur en kort voor 12:00 uur deed prinses Beatrix de openingshandeling. De journalisten en fotografen stonden keurig in het persvak, maar wel weer net voor de neuzen van inwoners die gehoopt hadden op een mooi plaatje van de ex-koningin, die vlak bij stond. En dat deze inwoners niet echt blij waren met die batterij aan camera's voor hun neuzen, kan ik me goed voorstellen.

Nee, geef mij maar die perstafel in het gemeentehuis, waar je eersterangs en zonder andere mensen tot last te zijn, verslag kunt doen van het echte nieuws!