Terug
Na een
verfrissende vakantie kom ik terug in Nederland. Ik lees alle kranten
terug, omdat ik twee weken praktisch digitaalloos heb geleefd, waarde
columnlezer. En ik kom tot een ontluisterende conclusie.
Ik woon in een land,
waarbij je niet meer ‘meneer’ of ‘mevrouw’ genoemd mag
worden, omdat je dan misschien per ongeluk iemand zou kunnen
beledigen, die zich geen heer of dame voelt.
Ik woon in een land,
waarin een ‘dame’ met een beperking met 45.000 Facebookvrienden
meer aandacht krijgt voor haar asociale levenshouding, dan
tienduizenden vrijwilligers, die zich iedere dag belangeloos voor
anderen inzetten.
Ik woon in een land,
waarin je niet meer trots mag zijn op culturele folklore of oude
zeehelden, die hun leven hebben gegeven voor de vrijheid van ons
land. Van wie tegenwoordig alleen nog maar gewezen wordt op de
slechte dingen die ze gedaan hebben.
Ik woon in een land,
waar je als ouder niet meer trots mag zijn op je kind, als hij of zij
fantastische cijfers haalt en naar het Gymnasium kan gaan.
Onmiddellijk staat iemand op om er op te wijzen, dat er kinderen
zijn, die dat ook zouden willen, maar niet kunnen. En dat het een
belediging voor die kinderen is, als je je trots uitspreekt over een
Citoscore van 550 punten.
Ik woon blijkbaar in
een land, waar je alleen trots mag zijn, als je niets kunt doen. En
waarbij je je moet schamen, als je een talent hebt.
Ik woon in een land,
waar deze mentaliteit moet veranderen. Prijs de mensen, die zich
inzetten voor een ander! Beloon de kinderen, die excelleren op welk
gebied dan ook! Ondersteun de andersdenkenden en kom voor hen op!
Maar laat de rest van de samenleving in haar waarde. En applaudisseer
voor diegenen, die hun eigen veiligheid in de waagschaal stellen en
hun hoofd boven het maaiveld uitsteken, om bij te dragen aan een
betere samenleving!
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home